Pamiętamy czasy, kiedy socjalizm miał się w Warszawie dużo lepiej niż teraz, dzięki czemu bilety komunikacji miejskiej były co najmniej dwa razy tańsze, a i Orange Warsaw Festival w 2009 roku był jeszcze darmowy, dofinansowany z budżetu miasta. Obok Pharrella Williamsa (z jego zespołem N*E*R*D) pojawiły się tam wtedy takie osobistości sceny muzycznej jak MGMT (absolutny szał tamtego sezonu!), wtedy jeszcze stosunkowo mało znany szkocki DJ Calvin Harris, a także Razorlight i Groove Armada. Całe wydarzenie wspominam super, poza tym, że Calvina nie udało mi się wysłuchać w całości, bo musiałam spieszyć się na N*E*R*D, a potem, niewpuszczona na scenę mimo przekroczenia barierek, kiedy inne fanki (na pewno mniej zagorzałe niż ja!) już radośnie pląsały w rytm „She wants to move”, odwróciłam się na pięcie i pobiegłam na MGMT (pozdrawiam stąd dziewczynę z przodu, która swoim „śpiewem” skutecznie obrzydziła mi moje ukochane „Electric feel”).
No ale kto to jest tak naprawdę ten cały Pharrell? Przeciętny Polak kojarzy go głównie z „Happy”, ew. „Blurred lines” Robina Thicke czy „Get lucky” Daft Punk. Ok… Tylko że Pharrell Williams stoi za WIĘKSZOŚCIĄ największych hitów poprzedniej DEKADY (względnie półtorej dekady). Naprawdę nie znacie takich piosenek jak „Rock your body” Justina Timberlake’a? „Give it to me” Madonny? „Slave 4 U” Britney? „Hot In Herre” Nelly’ego? “Hollaback girl” Gwen Stefani? „Drop it like it’s hot”, „Beautiful” czy „Let’s get blown” Snoop Dogga? Wszystkie one zostały wyprodukowane przez Pharrella Williamsa bądź jego duet producencki The Neptunes (Pharrell + Chad Hugo, z którym współtworzy on również N*E*R*D). Powyższe przykłady to oczywiście tylko ułamek dorobku producenckiego Pharrella… Swojego głosu udzielił on także w takich superhitach jak „Barbra Streisand” Duck Sauce czy „One” Swedish House Mafia. Ma też na koncie dwie solowe płyty, „In my mind” z 2006 roku oraz „G I R L” z 2014.
Pharrell zdecydowanie nie próżnuje i w przerwach od robienia muzyki zajmuje się między innymi modą czy projektowaniem biżuterii, tudzież… mebli. Wielokrotnie uznawany za najlepiej ubranego mężczyznę na świecie na pewno może poszczycić się oryginalnym stylem, który widoczny jest we wszystkich kolekcjach jego marki Billionaire Boys Club (BBC). Projektował m.in. dla Louis Vuittona czy H&M (kampania Fashion Against AIDS). Jest założycielem fundacji i am OTHER, promującej indywidualizm i rozwój osobistych predyspozycji (w jej skład wchodzi także organizacja From One Hand To AnOTHER, pomagająca dzieciom w rozwijaniu ich potencjału w dziedzinie nauki, sztuki czy matematyki).
Swoistym przełomem w jego karierze i kamieniem milowym dla jego rozpoznawalności na świecie stał się rok 2013, w którym wydane zostały wspomniane megahity, z „Happy” na czele. Piosenka została opatrzona radosnym klipem i natychmiast rozprzestrzeniła się po całej sieci. Zaczęły powstawać alternatywne wersje teledysku ze wszystkich zakątków świata (m.in. z Warszawy czy Majdanu). Szaleństwo doszło do tego stopnia, że Pharrell został wybrany przez ONZ ambasadorem Międzynarodowego Dnia Szczęścia, a na specjalnej stronie internetowej co godzinę odblokowywane były nowe filmy z poszczególnych stref czasowych. Za swoją kompozycję Williams otrzymał także Oscara dla najlepszej piosenki z filmu („Minionki rozrabiają”).
Całe to zamieszanie przyspieszyło promocję drugiej solowej płyty Pharrella „G I R L” i na pewno rozszerzyło jej zakres. Williams uśmiechał się do warszawianek z wielkich reklam porozklejanych na stacji metra Centrum i powodował zazdrość u mężczyzn, prezentując się na okładce płyty z grupką dziewczyn. Wielki sukces pociągnął za sobą propozycję zostania trenerem w programie „The Voice”, którą Pharrell oczywiście przyjął. W bardzo krótkim czasie był gościem u Ellen DeGeneres i Oprah Winfrey, co tylko potwierdziło jego status (w końcu powszechnie rozpoznawanej) gwiazdy. Pod koniec kwietnia magazyn TIME wybrał go jedną ze 100 najbardziej wpływowych osób na świecie w kategorii Tytani.
Z ostatniej chwili: Pharrell Williams odwołał swój udział w festiwalu Pozytywne Wibracje, który zostanie przeniesiony na inny termin.
